Yetmişli yılların başında ilkokula başladım. 

 

74 "Kıbrıs Barış Harekatı" benim ülkemiz meseleleriyle ilk tanışmam. Yokluklar, yoksulluklar ve kuyruklar. 

 

O yıllarda Amerikan yardımı olan süt tozu ve  çöreğini  okulda bize dağıtmalarını hiç unutmadım. 

 

Seksenli yıllar sağcı ve solculuk adına siyasi kamplaşma, kurtarılmış mahalleler, kavgalar ve ölümler. Akabinde 12 Eylül askeri darbesi. 

 

Doksanlı yıllar PKK, Hizbullah terörünün sınır tanımayan eylemleri. Bir yanda hainler, pusular, baskınlar, şehitler. Gözü yaşlı binlerce dul ve yetimler. Diğer yanda komplolar, kurgular, iftiralar, baskılar ve tecritler. 28 Şubat Postmodern darbesinin ülkemize ve milletimize tahakkümü. 

 

İki binli yıllar ülkemizin bütün bu belalardan kurtulma mücadelesi. Milletimizin özüne dönüş kazanımları. Birlik ve beraberlik, başarı, güç ve yeniden ayağa kalkmanın gayreti. 

 

Bir ilkokul öğrencisiyken karşılaştığımız ülkemiz  gerçeklerini yaşaya yaşaya yarım  asır geçti. Bu süreçte pek çok şey değişti. Savrulduk, direndik, çalıştık ve ülkemizin geldiği noktada her gururu birlikte yaşadık. 

 

Bunca yaşanmışlığa rağmen anlamayanlar yine anlamadı. Bebekler yetişkin, yetişkinler torun sahibi, torun sahipleri toprak oldu. Gemişini bilmeyen bir nesil, dününü unutmuş insanlar, doyumsuz  kitleler, hesaplar, hesaplaşmalar, tehditler, karanlık güçler, sessiz bekleyenler. 

 

Ülkemiz ve milletimiz için varız, aynı gemideyiz. Onu korumak ülkesini ve milletini seven herkesin önceliği. Milletimiz kaybedip, ülkemiz zarar gördüğünde, hainler sevinip, düşmanlarımız mutlu olduğunda, kimin ne kazandığının önemi ne ola ki?

 

Rabbim yar ve yardımcımız olsun. O neyi takdir ederse, kabulümüzdür. Biz neyi hak ediyorsak, başımıza gelecek olanda odur. Görelim Mevlam neyler. Neylerse o güzel  eyler.