Yarım asırlık hayatımın son kırk yılı ülkemizin tarihe not düşen önemli olaylarına şahitlik yaparak geçti diyebilirim. İlk hatırladığım 74 yılında gerçekleşen Kıbrıs’a yaptığımız askeri müdahaleydi.  

   Yunanlılar ve onun çömezi olan Rumlarla Kurtuluş Savaşından kalan Anadolu’nun işgalinin son hesabını görmüştük. Bu hesapla birlikte birçok tarihi ve stratejik düşmanlarımızın hesaplarını da bozmuştuk,   bedelini ondan sonraki yıllarda bize ödeteceklerini bilmeden.

  Ülkemiz bestelenen kahramanlık marşları ve siyasi kahramanlarıyla tarihi bir zafer kazanmıştı, ama tüm düşmanlarımızın da yeni oyun ve kalleşliklerinin de bir miladı başlamıştı adeta. Ülkemizin birlikteliğini ve milli heyecanı yok edecek oyunlar peş peşe sahnelenmeye başlamıştı, vakit çok geçmeden.

  Seksenli yıllara yaklaşırken ülkemiz insanı gruplaştırılmış ve siyasi bir algıyla ayrıştırılmış mahallelerde, birbirine kinlenmiş aynı şehrin insanlarının kanlı bıçaklı hesaplaşmalarını yaşamaya başlamıştı. Okul kapatıyor, resmi törenlerde protokolün önünden geçerken ellerimiz havada, siyasi şovlar yapıyorduk, ne adına yaptığımızı bilmeden.

 M. Ali Ağca’ nın papayı vurduğu yıllarda, okuduğumuz İ.Hatip Lisesinde İstiklal Marşı söylenirken, düşmanın namahrem eli ona dokunmasın diye İstiklal Savaşı veren bir neslin torunlarının başları zorla aştırılıyordu, gözyaşlarına bakılmadan. Bu gün tüm kurumlarda özgürlük yaşanırken, kayıp yıllar ne yazık ki, hepimizden bir şeyler aldı götürdü. Ülkemizin zenginliği olan Türk, Kürt, alevi, Sünni hep birlikte huzur içinde yaşamanın tarihsel deneyimleri yok edilerek, inanç ve ırk kavgalarının adı kondu,  yeni kavramlar üretilerek.

  Birbirimize olan önyargılarımızdan dolayı bir takım kavramları ve sembolleri hesaplaşmanın aracı yaparak, geride birçok acı ve hatıra bırakıp, bu günlere geldik. Toplumsal barışı herkes dillendirmesine rağmen, sanırım onun üzerinden daha çok ince hesaplar yapmaya devam edeceğiz. Uzlaşı mı? Sanırım bu kavga ve hesaplaşma algısıyla yakın zamanda olacağı pek mümkün görünmüyor.