Hani kararlı olmak var ya. İnandıklarından asla taviz vermemek. Sana güç, iktidar ve hayata hâkim olma şansı vermek istemeyenlere direnebilmek. Her şeyin aleyhinde olduğuna inanılan bir zamanda, her kes den farklı düşünerek kazanmak Evrensel bir düşüncenin insanı olduğunu göstermek. İşte bütün sözlerin bittiği ve sevgilinin son sözü söylediği yer. Her kesin kaybettik dediği yerde zaferle müjdelenmenin adı, Hudeybiye. Bize düşene gelince, bunu iyi anlamak ve yaşadığımız bu güne taşıyabilmektir. İşte bir mücadelenin on sekiz yıllık geçmişi.

Tam kırk yıl aynı insanlarla yaşamıştı. O"nu her kes çok seviyordu. Gittiği her yerde iltifat görüyordu. Çirkinliklerle dolu bir toplumda, tüm güzelliklerin tek örneğiydi. O kadar güvenilir bir insandı ki, O"nu toplumun en emin kişisi seçmişlerdi. O"nu anne-baba ve çocukları kadar iyi tanıyorlardı. Saygın bir ailesi ve iyi bir çevresi vardı. Ve bir gün tek bir cümleyle karşılarına çıkmıştı. Bunu söylerken de kabullenecekleri konusunda umutluydu. Öyle ya, onlar kendisinin en yakın akrabalarıydı. Dinleneceğini ve değer göreceğini zannediyordu. Ama hiç beklemediği bir tavırla karşılaşmıştı. Önce hakarete uğradı. Azarlandı ve tehdit edildi. Maddi ve manevi her türlü işkencelerle karşılaştı. Çocuklarının ve eşinin yanında tahkir edildi. Bir zamanlar O"nu el üzerinde tutanlar tarafından, toplumsal tecride maruz kaldı O"na inanan insanların boyunlarına ipler takılıp, koyunlar gibi sokaklarda dolaştırıldı. Ateşte vücutları dağlanıp, kızgın kumlar yatak, ağır taşlar üzerlerine yorgan yapıldı. Bütün bunlar sevdiklerine yapılırken, çaresizliğin her türlüsünü yaşadı. Ama her şeye rağmen, tek bir insan terk etmedi O"nu.

Ve sonunda terk etmek zorun da bırakıldı, çok sevdiği yurdundan. Arkasın da tek bir insan bırakarak. O da yatmıştı yatağına, sonun da belki ölüm olduğunu bilerek. Kızgın çöller özlemle O"nu bekliyordu, tıpkı yolu gözlenen bir sevgili gibi. Vuslata giden yolları aşmıştı, arkasında bir sürü ödül avcısı bırakarak. Yeni bir vatan, yeni dostlar, yeni bir başlangıç olur diye. Fakat ne kendisi rahat gördü ne de dostları. Hani söylemişti ya, kendisini gönülden sevenlere.”Beni sevmek demek, belaların yağmur bulutları gibi üzerinize gelmesine hazır olmak demektir.” Diye. Beş yıl içinde üç defa bela bulutları gibi gelmişti, düşmanları üzerlerine, tüm kin ve nefretleriyle. O"ndan koparmışlardı birçok sevdiğini, dirisinden alamadıkları intikamlarını, ölüsünden alarak. Ve bir gün hazırlanın diyordu ashabına, Mekke"ye gitmek için. İtiraz yok, tereddüt mü asla. Düşmanlarına gidiyordu, yanlarına savaşacak ciddi bir şey almadan. Bazen silahın yapamadığını bir söz yapardı. Yada ortaya konan kararlı bir davranış. İşte O bunu yapmak istiyordu, âlemlerin sevgilisi.

Tam on sekiz yıl eza ve cefayla geçen zamandan sonra, artık sözün bittiği anın gelmesi için, sözün bittiği yere gitmek gerektiğine karar vermişti, O gönüller sultanı. Hudeybiye de düşmanları O"na karşı her türlü, siyasi, psikolojik ve silahlı gücünü denedi ve başarılı olamadı. Öylesine kararlıydı ki, sonunda düşmanları O"nun istediğine geldiler. Çünkü O"nun yanında liderlerine ölümüne inanmış, yeryüzünün en hayırlı insanlarını görmüşlerdi. İşte bu gün Hudeybiye"yi anlamaya o kadar çok ihtiyacımız var ki. Çünkü Hudeybiye bir liderin kararlılığını, iradesini, ferasetini, zekâsını ve dehasını gösteren en güzel bir örnektir. Hudeybiye hoşa gitmeksizin ve zor anlarda emre itaat etmenin, hoşa giden ve kolay anlarda itaat etmekten çok daha büyük iş olduğunun ortaya konmasıdır. Hudeybiye, yöneticilere karşı duyulan güvenin, kendi görüş ve kanaatlerine duydukları güvenden daha fazla olmasına inanmaktır. Ve Hudeybiye söylenen sözlerden sonra, liderin son sözü söylediği ve artık her sözün bittiği yerdir. Böyle olunca da, Allah onlardan razı olduğunu bildirmiş ve resulü de onlara; “Siz bu gün yeryüzünün en hayırlı insanlarısınız.” Buyurmuştur.

İtaati, sadakati, cesareti, feraseti, kararlılığı, bir davaya ve lidere bağlılığı anlamak için, evet Hudeybiye"yi anlamak gerek. — Allah"a emanet olun.—

[email protected]